Ouder worden: sommige mensen vinden het maar niets. Ze bekijken elke grijze haar met afgrijzen (sorry, flauw) en krijgen zo ongeveer een paniekaanval als ze ook maar iets spotten dat op een mini-rimpeltje lijkt. Nu heb ik natuurlijk wel makkelijk praten met mijn 29 jaar, maar op dit moment vind ik ouder worden eigenlijk helemaal niet erg. Of misschien moet ik zeggen: niet meer erg. Want waar ik als begin- en middentwintiger nog wel eens het idee had dat ik van alles “moest” en allerlei mijlpalen zo snel mogelijk moest halen, ben ik nu relaxter dan ooit met mezelf en mijn leven. Wat gedachtenspinsels over ouder worden en de fijnste periodes in mijn leven tot nu toe.

De blogpost die Romy schreef over wat ze tegen haar 20-jarige zelf zou willen zeggen zette me aan het denken over dit onderwerp. Want als ik terugdenk aan hoe ik was als student en als starter op de arbeidsmarkt, dan ben ik maar wat blij met mijn huidige zelf. Net als Romy kon ik me behoorlijk druk maken over dingen die nu echt futiliteiten zijn, maar die ik toen heel belangrijk word. Ondanks dat ik altijd een best wel stoere ‘ik doe lekker wat ik zelf wil en wat andere mensen daarvan vinden, boeit me niet’-chick was, zat daar destijds nog wel een enorme uptight piekeraar onder verstopt. Iemand die stiekem behoorlijk gesloten was, zich regelmatig schaamde voor van alles en nog wat en die ondanks dat ze behoorlijk uitgesproken kon zijn nog niet écht zichzelf durfde te zijn.

Een neon-bord boven je hoofd

En ik moet zeggen dat ik ook een paar jaar geleden nog lang niet zo open was als ik nu ben. Als midden-twintiger strugglede ik achter gesloten deuren nog best wel met het beeld dat anderen van me hadden. Of beter gezegd: van me zouden kunnen hebben. Ik had soms het idee dat er zo’n neon-bord boven mijn hoofd hing met zo’n pijl naar mijn hoofd waar dan iets opstond als “deze kansloze 25-jarige is werkloos, single en woont nog bij haar ouders!”. Dat was natuurlijk helemaal niet zo (dat bord dan, wel die feiten), want de meeste mensen hebben wel wat beters te doen dan zich de hele dag druk maken om wat andere mensen te doen. Hoewel, in Limburgse dorpen als het mijne zijn er wel degelijk mensen die er hun levensdoel van maken om zoveel mogelijk informatie te vergaren over de status van de levens van anderen, maar dat is wellicht voer voor een heel ander artikel.

Status versus je eigen geluk

Nee, ik denk dat mensen echt veel minder met je bezig zijn dan je soms denkt. En ik denk ook dat het niemand wat had kunnen schelen als ik eerder weg was gegaan bij die verschrikkelijke baan die me bijna een burn-out bezorgde. Want ja, het klonk dan wel heel cool, maar eigenlijk wist ik binnen een maand diep van binnen al dat de status van mijn functie absoluut niet opwoog tegen hoe ongelukkig ik ervan werd.

Mijn favoriete levensfases

Nope, ik hoef absoluut niet terug naar die tijd dat ik een onzekere twintiger was. Maar er zijn wel andere levensfases waar ik best nog eens naar terug zou willen. Gewoon even een dagje stiekem toekijken, of als onzichtbaar persoon meedoen.

Zoals de periode dat ik in groep 8 van de basisschool zat. Wat een epische tijd was dat. Ons leerjaar bestond uit ongeveer 40 kinderen, en in groep 8 hadden we het grote geluk dat er geen volle klas en een combinatieklas werden gevormd, maar twee ongeveer even grote groepen 8. En ja, onze klas was natuurlijk de allerleukste. Maar echt! Iedereen kon het goed met elkaar vinden, en daarnaast hadden we ook nog eens een heel leuke juf. Onze parallelklas had een saaie oude meester en zij werkten vrijwel elke dag netjes, terwijl wij na de CITO-toets ’s middags in mijn herinneringen alleen maar leuke dingen deden. Tekenen, lezen, oefenen voor de musical… Geweldig! En ook ons schoolkamp was superleuk – ik ken Hitzone 19 (die oranje) nóg uit mijn hoofd. O, die goede oude tijd. Toen Trackin nog iets was dat Billy Crawford zong en niks te maken had met cookies op websites. En de tijd dat Like a Prayer van Mad’House en Toveren van K3 nog helemaal de shit waren…

Ook heel fijn vond ik de periode dat ik in 5/6 vwo zat. Ik heb laatst het jaarboek nog eens door zitten bladeren, en wat heb ik in de (laatste jaren van de) bovenbouw lol gehad in de kleinere clusters (klassen) die we toen veel hadden. En wat hadden we veel docenten die het helemaal prima vonden dat we ons zo goed vermaakten tussen de serieuze leerstof door. Ook de tussenuren die we doorbrachten in het stadscentrum of op het grote grasveld bij mijn middelbare school hebben veel mooie herinneringen opgeleverd. Hoog tijd dat ik ook mijn dagboeken uit die tijd er nog eens bij pak!

Ouder worden is geweldig!

Maar naast die twee méér dan fijne periodes uit mijn leven, waardeer ik vooral heel erg waar ik nu sta. Hoe mijn zelfvertrouwen is gegroeid – terwijl mijn lichaamsgewicht hetzelfde deed – en hoe ik op en top geniet van zowel volwassen zijn als kinderachtig doen. Die paar zilverachtige haren laat ik lekker zitten. Ik koester wie ik nu ben, wie ik was en wie ik word. Want het leven is zoveel fijner als je jezelf bent.