Vandaag is het honderd jaar geleden dat mijn oma geboren werd. Ze overleed in 1997, een paar weken voor mijn zevende verjaardag. Mijn herinneringen aan haar zijn oud. Gekleurd door de tijd, of veranderd in de loop der jaren wellicht. Maar één ding weet ik zeker: ik denk met liefde en warmte aan haar terug. Want mijn oma was een echte oma. Zo een die je elk kind gunt.

Ik weet nog hoe we elke zondag met de familie samen kwamen om te eten bij oma. Met zelfgemaakte koude schotel en warm vlees. Hoe de volwassenen en de oudste kleinkinderen aan de grote tafel zaten en er een campingtafel was voor de kleintjes. De jongste vijf kleinkinderen – waaronder ik – werden binnen drie jaar geboren, en dus mocht elke week een ander van ons plaats nemen bij de “grote mensen”.

Ik herinner me hoe we bij het eten allemaal melk dronken uit een mok. En ik hou niet eens van melk. Maar ik mocht het altijd drinken uit de “zwartehondjesbeker”. Want daar was er maar één van en ik was dol op onze eigen zwarte hond Dribbel. De zwartehondjesbeker maakte alles beter. Zelfs melk.

Ik zie nog voor me hoe extatisch we waren als oma sjuumke voor ons ging maken. Koffiemelk en suiker in een longdrinkglas, gele of roze Gazeuse erbij en roeren maar. Met z’n allen stonden we al trappelend te wachten in de keuken. En een voor een mochten we bij het aanrechtblad gaan staan om aan ons glas te slurpen. Zodat het niet zou overstromen. Wat meestal toch wel gebeurde, maar dat was niet erg. Ik heb gelezen dat het drankje eigenlijk Spoetnik wordt genoemd, maar voor mij blijft het altijd sjuumke.

En ik weet nog hoe blij we waren als we iets uit oma’s snoeptrommeltje mochten kiezen. Zo’n ouderwets blikken doosje. Waar dan schuimpjes inzaten. En van die lolly’s die eigenlijk meer zuurtjes op een stokje waren. Zo’n papieren stokje dat helemaal nat werd in je mond. We mochten er ieder twee.

Maar wat ik me vooral herinner, is haar warmte. De oprechte aandacht die we van haar kregen. Alle acht kleinkinderen. Hoe ze me liefdevol mien maedje noemde als ik op haar schoot zat. Het zijn de kleine dingen die het doen in het leven van een kind. Aandacht en liefde. Net dat ene detail dat je nooit meer vergeet. Dat is wat een oma een echte oma-oma maakt.

Ik koester ze, die mooie herinneringen aan haar. Toch wens ik dat mijn beeld van haar completer was geweest. Ik vraag me af hoe het zou zijn geweest als ik haar als tiener of volwassene nog in mijn leven had gehad. Ik had de jonge vrouw en het meisje dat ze vroeger was graag beter willen leren kennen. Haar verhalen willen horen, en vragen willen stellen over hoe ze opgroeide in een tijd die zo anders was dan de mijne.

Ik weet dat ze intelligent was. Maar in een groot gezin in het katholieke zuiden van weleer was het geld op na de studie van één zoon en de priesteropleiding van de ander. En ik heb gehoord dat ze haar zus die ongetrouwd een kind kreeg zo’n beetje het huis uit sleurde om met de kinderwagen op pad te gaan. Omdat ze de schaamte en schande onterecht vond.

Het hadden mooie gesprekken kunnen zijn. Tussen de sterke vrouw die haar woordje altijd klaar had en die kleindochter die ook niet op haar mondje is gevallen. Maar soms is het zoals het is. Onmogelijk. En dus denk ik maar met liefde terug aan wat er was. En hoop ik dat ik ooit net zo’n lieve oma zal zijn als zij.