Vandaag begint het “echte” leven weer. Het is tijd voor mijn eerste werkdag na mijn zwangerschapsverlof. Aan de ene kant vind ik dat zwangerschapsverlof echt véél langer moet zijn, maar aan de andere kant heb ik ook wel zin om me weer eens bezig te houden met iets intellectueel uitdagenders dan babyverzorging.

Tussen de bedrijven door is het me gelukt om mijn bevallingsverhaal neer te tikken. In dit artikel deel ik nog wat dingen die wel gewoon openbaar toegankelijk mogen zijn voor de hele wereld. Het zijn wat losse flarden, maar hé: dat vind ik al heel wat voor een licht vermoeide tweelingmoeder 😉

Een genuanceerd beeld

Een van mijn lezers stuurde me nog een felicitatiemailtje (heel lief) en benoemde dat ik in mijn 3 weken-update zo energiek klonk. Nu hebben we het geluk over het algemeen blije, tevreden baby’s hebben, maarre: ook hier is het natuurlijk niet altijd een en al rainbows and unicorns. Ook wij hebben nachten die volkomen rampzalig verlopen, baby’s die zo nu en dan een refluxfontein uitspuiten of heftige huilbuien. Ik heb ook gewoon momenten dat ik gewoon heel moe ben, even alleen maar kan huilen en flink klaag over hoe zwaar het is.

Ik vind het tweelingouderschap echt een zegen (het dwingt me om veel meer los te laten, wat ik een geweldige bonus vind voor mezelf), maar dat betekent niet dat alles fantastisch is. Bijzonder zwaar, maar ook zwaar bijzonder. Daarnaast heb ik het geluk dat Vriend O. ook de hele tijd thuis is. Ik heb echt diep respect voor ouders die het grotendeels of helemaal alleen moeten doen, of dat nou met een kindje is of met meer.

Honden en baby’s

De allerleukste Kelly vroeg nog hoe het ging met de honden samen. Nou, Mango vindt het dus he-le-maal fantastisch, die baby’s. Als je haar de kans zou geven, zou ze de hele dag bij de baby’s in de buurt zijn en ze helemaal aflikken, vermoed ik. Dat likken staan we natuurlijk niet toe (er zijn grenzen), maar ze staat heel regelmatig fanatiek kwispelend te snuffelen aan een baby.

Bij Sproet had ik wel verwacht dat ze nét iets minder enthousiast zou zijn. Sterker nog: ik hield ook rekening met de mogelijkheid dat ze het allemaal maar eng zou vinden (Sproet is nogal een gevoelig, wat angstig aangelegd hondje) en de hele tijd weg zou willen kruipen in een hoekje. Dat valt erg mee. Ze is gewoon relaxed, komt af en toe eens ruiken, maar laat die baby’s verder gewoon voor wat het is. Helemaal prima dus!

Wat trouwens wel nog een grappig verhaal is (nou ja, soort van), is hoe het in de kraamweek ging. Wij hadden dus bedacht dat het voor de honden wel fijn zou zijn als ze gewoon twee keer per dag een flinke wandeling konden maken, zoals ze gewend waren. Dus de eerste dagen dat we thuis waren, kwam mijn moeder ze elke ochtend ophalen om te wandelen en mijn schoonmoeder elke middag.

Hoewel het dus met de baby’s samen allemaal goed ging, merkten we wel dat de honden niet helemaal zichzelf waren. Ze begonnen over te geven (arme O. stond dan ’s ochtens manden en dekens schoon te maken…) en waren onrustig. Op een gegeven moment begon Mango te trillen toen mijn schoonmoeder kwam. En wat bleek? De honden werden direct weer de oude toen we de lange wandelingen met anderen staakten. Ze werden gewoon niet blij van al die veranderingen steeds. Korte wandelingen met Vriend O. en daarbuiten lekker thuis zijn bleek het allerfijnste voor ze…

Wachtwoord

Er zijn nu twee blogposts met een wachtwoord verschenen – in dit artikel leg ik uit waarom. Je kunt me gewoon mailen als je graag mee wil lezen. Wat me opvalt, is dat sommige lezers heel beleefd en voorzichtig vragen of ze misschien mogen meelezen en dat het ook niet erg is als ze het wachtwoord niet krijgen. En dat zijn dan gewoon mensen met wie ik al jáááren online contact heb en die ik als blogvrienden beschouw. Oftewel: JA NATUURLIJK mag je meelezen. Schroom niet om me te mailen of een DM op Twitter te sturen als we wel eens contact hebben dus, haha.