Limburg is onlosmakelijk verbonden met de bourgondische levensstijl. Genieten van lekker eten en drinken, en dat dan ook graag in ruime hoeveelheden. Het verhaal dat je een bourgondiër bent, wordt regelmatig misbruikt als excuus voor overtollige kilootjes. Ook is het niet uniek voor Limburg, want ook Brabanders kunnen er wat van. Maar toch: de bourgondische levensstijl is wél een van de typische contrasten tussen Limburgers en Hollanders.

Hollandse porties

Naast dat alles wat je nuttigt gewoon goed moet smaken, moet het in Limburg vooral ook niet te weinig zijn. Liflafjes in plaats van goedgevulde borden of schalen? No thanks! Ook hoef je in Limburg niet aan te komen zetten met kleine puntjes gebak. En dan die portie-aanduidingen op verpakkingen die je in de supermarkt vindt. Voldoende voor vier tot zes personen? Meer iets voor drie of vier man… Ook zag ik laatst op een literpak vla staan dat dat zeven porties bevat. ZEVEN! Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar hier is zo’n pak hartstikke leeg als er drie tot vier mensen van hebben gegeten.

Een aantal jaar geleden had Mona ook een bijzonder irritante reclamecampagne waarbij een “Limburgs” gezin de hoofdrol speelde in een serie commercials. Tenenkrommend, maar ook volledig ongeloofwaardig doordat het gezin van twee volwassenen en twee tieners één Mona-toetje deelt als dessert. Nope, not gonna happen…

Limburgse verjaardagen

Limburgers hebben doorgaans ook wat moeite met de gemiddelde verjaardag van een Hollander, en dan vooral het type waarbij je ’s middags langs mag komen voor koffie en gebak. Daar krijg je een kopje koffie of thee geserveerd – oké, misschien twee als je geluk hebt – en een gebakje. En dan blijft het dus echt bij één. Nee, dan de Limburgse verjaardag. De vlaai wordt in acht tot tien stukken gesneden (stukken ook, we doen hier niet aan “puntjes”) in plaats van twaalf. Als je net je eerste stuk op hebt, krijg je direct de vraag welke vlaai je nu wil. Niet óf je het wil, maar welke. Beleefd weigeren mag, maar reken erop dat een Limburger nog minstens drie keer vraagt of je écht niet meer wil. En als stuk nummer twee verorberd is, krijg je ook nummer drie aangeboden. En zelfs van een vierde stuk vlaai of taart (let op: vlaai en taart zijn vaak allebei beschikbaar op een Limburgse verjaardag, maar ze zijn NIET hetzelfde – #vlaaiisgeentaart) kijken we niet gek op.

Je zou zeggen dat je je maag aardig vol hebt na al die vlaai, maar een Limburger is daarna nog niet klaar. Chips, toastjes, kaas, worst of andere hapjes: ze komen allemaal weer in even ruime hoeveelheden op tafel. En bezoek dat ’s avonds komt, terwijl deze hapjes al op tafel staan, dat krijgt ook gewoon de diverse vlaairondes aangeboden. Eten zul je!

Is dit alles, oehoehoe…

Het is inmiddels al jaren geleden, maar wij waren ooit uitgenodigd voor een barbecue bij een Hollands gezin. Ze woonden weliswaar al even in Limburg, maar de Limburgeringscursus was niet bepaald gelukt. We hadden zo’n drie gangen gehad op de barbecue. Een ervan, zo kan ik me nog levendig herinneren, bestond uit een champignon (iets groter dan gemiddeld) met ham eromheen gedraaid. De andere twee gangen waren niet veel groter – volgens mij lustte ik er ook eentje niet van. We waren dus eigenlijk pas net begonnen met eten. En toen begon het te regenen. Kan gebeuren. Dingen werden weggepakt, de tafel werd verplaatst naar onder een afdak, en daar namen we vervolgens weer aan plaats. Maar die barbecue ging maar niet aan. En die bijgerechten verschenen óók niet meer. We hielden nog lang hoop, maar het was toch echt waar: er ging niet méér eten komen. Snif.

Heb jij ook zulke verhalen? Ik hoor graag jouw anekdotes!