Boodschappen doen: het is een klus die nu eenmaal moet gebeuren. Of je het nou leuk vindt of niet. Zelfs als je je boodschappen thuis laat bezorgen, ontkom je er niet aan om af en toe een supermarkt te betreden. Tenzij je een genie bent dat nooit iets vergeet te bestellen, een saai persoon bent dat nooit de planning aanpast, of als je zoveel koopt dat je altijd genoeg hebt, maar daardoor voedsel verspilt.

Ik vind boodschappen doen in elk geval niet zo erg. Meestal dan. Want soms is de supermarkt gewoon een verschrikkelijke plek. Als het heel druk is, alles heel lang duurt, of als je tegen een van de andere supermarkt-frustraties aanloopt die ik in dit artikel ga beschrijven.

Artikelen die op zijn

Je loopt de supermarkt in. Boodschappenlijstje in je hand – of op je telefoon. Je gaat recht op je doel af, en dan… Een leeg schap! Aargh!

Goed, dat kan een keertje voorkomen natuurlijk. Door naar het volgende item op je briefje. Maar dat is óók op. Lege schappen vind ik héél irritant – zeker omdat het altijd de artikelen zijn die je dus echt PRECIES nodig had voor diezelfde dag. En bedankt, supermarkt. Op naar de volgende winkel.

Blokkades

Altijd als je het druk hebt, staan er mensen in de weg. Of dingen. Of allebei. Vaak zijn het exemplaren van onze oudere medemens die zin hebben om een praatje met elkaar te maken. Daar ben ik in principe groot voorstander van – vraag maar aan Vriend O., praten is nou eenmaal een van mijn favoriete bezigheden – maar location is key hier, mensen. Het is gewoon niet súperhandig om, als je elkaar tegemoet komt, gewoon zo te blijven staan terwijl je allebei over je karretje leunt. Supermarkt-gebod nummer 1: karren parkeer je niet náást elkaar, maar achter elkaar. Want zeker in coronatijd wil je gewoon met voldoende afstand kunnen passeren.

Toch kan ik die kletsende klanten altijd nog wel begrijpen – ondanks dat ik soms de behoefte voel om er passief-agressief naast te gaan staan en mee te kletsen. Zij zijn – net als ik – slechts op bezoek in de supermarkt en zich niet altijd bewust van hun onhandige plek. Medewerkers die spullen op deze wijze plaatsen, die snap ik dan weer niet zo goed…

Verstoppertje…

Er zijn van die dingen die ik nóóit kan vinden. Ook niet in supermarkten waar ik heel regelmatig kom. Omdat ik liever niet overkom als een volslagen idioot, heb ik de gewoonte om meestal eerst nog een keer Heel Erg Goed te zoeken. Een paar keer het gangpad op en neer waar iets toch écht moet zijn, maar uiteraard is het resultaat altijd nul.

Dan mag je de volgende horde gaan nemen: een medewerker vinden. In je halve marathon door de supermarkt heb je er net minimaal 12 gezien, maar die zijn nu allemaal *POEF* verdwenen. Als je er eenmaal een gevonden hebt, blijkt het product dat je zocht zich meestal op ongeveer 10 cm van de plek waar je vijf keer hebt gekeken te liggen.

Onwetende supermarktmedewerkers

Dit is een frustratie die wat mij betreft niet alleen van toepassing is op supermarktmedewerkers, maar op het grootste deel van het winkelpersoneel in Nederland. Het gebeurt me echt ontzettend vaak dat ik een medewerker tref die weliswaar heel vriendelijk is, maar niet echt de benodigde kennis in huis heeft. Mijn “favoriete” moment is altijd als ik al naar het juiste schap ben gelopen (ja, soms lukt dat wel), en als ik dan vraag naar een artikel dat er niet meer staat. Dan lopen ze namelijk áltijd met je mee om te concluderen dat het er niet staat. Of erger nog: dan wijzen ze een product aan dat ongeveer dezelfde verpakking heeft, maar waar iets heel anders in zit. Nope, ik kan toch echt niks met crème fraîche als ik vegan soja-room zoek…

Rijen bij de kassa

Tijd om naar de kassa te gaan! Ik vind het altijd zó fijn als er maar één kassa van de vijf open is, en daar zes mensen in de rij staan. Echt genieten, man. Zo’n supermarktbezoek kan toch nooit lang genoeg duren?

Een gerelateerd probleem: de verkeerde rij kiezen. Gebeurt me ááál-tijd, dat ik in de rij sta waarin net voor me de manager geroepen moet worden. Of er een product geruild moet worden. Laatst maakte ik het grootste dieptepunt tot nu toe mee: een vrouw die eerst een discussie startte over hoeveel blikjes bier de caissière had aangeslagen (spoiler: het juiste aantal), vervolgens alles op haar dooie gemakje inpakte, toen te weinig geld bij zich had en tot vijf keer toe een artikel van het bedrag liet afhalen tot er een bedrag overbleef dat ze kon voldoen. Ja, dat was wel even een mooie training in geduld.

Voorkruipbejaarden

Ik heb niks tegen bejaarden. Echt niet. Ik help ze graag om iets te pakken, en ik vind het altijd leuk om een praatje te maken. Er is alleen helaas een subgroepje dat het verpest voor deze geliefde bevolkingsgroep: de voorkruipbejaarden. De mensen die niet vrágen of ze misschien voor mogen, maar de mensen die zichzelf belangrijk genoeg vinden om het gewoon te doen. Nou, dan heb je aan mij de verkeerde. Back in line, Gerda/Miep/Trudy!

Gevaarlijke inpaktaferelen

Ik kom graag bij de Lidl. Prima prijzen, goede groenten en natuurlijk de beste chips ooit. Ik vind het alleen een beetje jammer dat ze daar per kassa ongeveer 20 vierkante centimeter beschikbaar hebben waarop je boodschappen kunnen staan nadat ze gescand zijn. Aangezien ik maar twee armen heb, is het niet te doen om het soms moordende tempo van de caissière bij te houden. Soms staat het zo vol dat ze even moeten inhouden met scannen, en dan zie je gewoon hoe ze zich opvreten van binnen. Sorry hoor, Shirley, ik doe mijn uiterste best!

Laatst trof ik trouwens een kassamedewerkster bij de Lidl die zó resoluut scande en schoof dat ze mijn pot jam er bijna vanaf sjoelde. True story.

Wat zijn jouw grootste ergernissen in de supermarkt?