Gisterochtend ging ik er eens lekker voor zitten: een dagje bloggen. Ik had foto’s voor drie gloednieuwe blogposts gemaakt, dus die hoefde ik alleen maar even te bewerken, uploaden en dan natuurlijk van spetterende teksten te voorzien.

Dat verliep dus net even anders. Mijn laptop werkte namelijk niet mee. Dat doet-ie wel vaker niet – in de vorm van heel lang doen over het opstarten en zo – maar nu was het euvel ernstiger van aard. Het scherm bleef namelijk steeds maximaal drie seconden achter elkaar aan. Knipperde sneller aan en uit dan de gemiddelde relatie van Dre Hazes junior, zeg maar.

Nu moeten jullie weten dat mijn laptop al niet meer de jongste was. Een jaar of vijf, gok ik. Maximaal zes – want in 2015 verzuchtte ik hier dat mijn laptop een beetje oud was. En Vriend O. vertelde me al minstens een jaar dat ik gewoon een nieuwe moest kopen. Wat ik op een bepaald punt nog van plan was ook, maar toen was er opeens een chiptekort dat laptops teringduur maakte. Dus dat was een mooi excuus voor dit gewoontedier om dingen te roepen als “Ah joh, dan wacht ik toch nog gewoon even? Hij kan echt nog wel even mee. En die chips kunnen ze ook veel beter gebruiken voor beademingsapparatuur en zo!” (Wat ben ik toch een sociaal voelend, maatschappelijk betrokken mens, hè. Want deze uitspraak stond natuurlijk TO-TAAL los van mijn lichte neiging tot procrastinatie.)

Wat Vriend O. ook al ruim een jaar zei? “Maak nou ook een een back-up van dat ding, want hij is echt binnenkort dood en dan moet je niet gaan zitten janken als je alles kwijt bent.” Nu vragen jullie je natuurlijk af: maar heb je toen naar hem geluisterd? Of misschien hebben jullie wel een rotsvast vertrouwen in mijn gezonde verstand, en denken jullie: “Natúúrlijk deed ze dat. Audrey is echt niet achterlijk!” In dat geval: bedankt, zo lief <3

Maar nee, natúúrlijk had ik nog niet geback-upt. Ik had er wel héél vaak aan gedacht, dat wel. En het even vaak op mijn mentale to do list gezet. Maar daarop had ik taken als ‘tweelingwagen regelen’, ‘bloggen’ en ‘rusten’ voorrang gegeven. Maandenlang, that is. Dus toen mijn laptop raar begon te doen, vond ik het wel een goed idee om stilletjes te trippelen naar de kast waar mijn externe harde schijf lag, hem aan te sluiten op mijn laptop terwijl ik schietgebedjes deed. En toen Vriend O. er een half uur later naar vroeg, zei ik op een zo luchtig mogelijke toon “o, ben even aan het back-uppen, mijn laptop doet een beetje raar.” Wat me een heel terechte I TOLD YOU SO opleverde.

Nadat mijn laptop met zijn laatste krachten alle bestanden had weten te copy-pasten naar mijn harddisk, heb ik liefdevol over zijn ruggetje geaaid en gezegd dat-ie het goed had gedaan en nu mocht gaan slapen. En je begrijpt: mijn externe harddisk slaapt nu naast mij.

Beter laat dan nooit, zullen we maar zeggen. En het mooie is: als ik straks mijn nieuwe laptop in gebruik heb, ga ik natuurlijk euforisch lopen doen over de snelheid en roepen dat ik dit echt veel eerder had moeten doen. Om daar dan vervolgens niks of weinig van te leren voor de volgende keer, waarschijnlijk. Zo rol ik.

Ask me anything!

Omdat ik niet weet wanneer ik tijd en energie heb om mijn nieuwe laptop te installeren, kan het zijn dat mijn reguliere nieuwe blogs inclusief foto’s even op zich laten wachten. Dus daarom een oproepje: bestook me hieronder in de reacties even met alle prangende vragen die je voor me hebt (ik praat tegenwoordig het liefst over eten, honden en mijn zwangerschap, maar het mag in principe overal over gaan – alleen de confronterende vragen over mijn problematische uitstelgedrag mag je achterwege laten kthxbye). Dan kan ik die binnenkort in elk geval alvast beantwoorden met een gezellig beeldbankfotootje uit mijn voorraad erbij.