Over uiterlijk een maandje of anderhalf (wow, bizar hoe snel het gaat) worden onze kinderen geboren. Laten we er voor het gemak maar even vanuit gaan dat we dan ongetwijfeld megatrots op ze zijn. Dat we de namen die we met zoveel zorg hebben uitgekozen graag willen delen. En dat we dan het liefst bij iedereen schattige babyfoto’s onder hun neus duwen. Toch gaan we dat niet doen. Of in elk geval: online zo beperkt mogelijk. Dit zijn onze plannen – en beweegredenen – over hoe we de online privacy van onze kinderen willen beschermen.

Foto’s van je kind op social media delen

Als ik door mijn timeline op Facebook of Twitter scroll, zie ik regelmatig de schattigste foto’s en filmpjes van kinderen voorbij komen. Natúúrlijk smelt ik dan. Ik begrijp heel goed dat je met de wereld wil delen hoe leuk je kind(eren) is/zijn. Toch vind ik persoonlijk dat een ander belang zwaarder weegt: dat van je kind(eren) zelf.

Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik ben verdomd blij dat er in de eerste helft van de nineties nog geen social media waren. Stel je voor dat mijn ouders die foto’s van die scheelkijkende baby met een dikke kop met iedereen hadden gedeeld! Gelukkig bestaan er ook genoeg schattige kinderfoto’s van mezelf (als ik mijn ogen dicht had, scheelde dat al flink), maar toch: ik zou niet willen dat iedereen op elk moment van de dag eens lekker ongegêneerd door de fotoalbums uit mijn kindertijd zou kunnen bladeren.

Daarom ga ik op social media geen herkenbare foto’s van onze kinderen plaatsen – en van anderen verwacht ik hetzelfde. Iets met alleen voetjes of handjes erop? Prima. Als ze wat ouder zijn een foto van de achterkant? Dat kan ook. Maar niks waar hun gezicht op te zien is, of waar ze op een andere manier duidelijk op te herkennen zijn.

Eén op één – via WhatsApp of een privébericht op social media – foto’s delen mag natuurlijk wel. Zelfs in een kleine WhatsApp-groep kan het best, maar mijn (vrij aardig afgeschermde) Facebook-profiel vind ik alweer te ver gaan.

Kinderen wel of niet op je blog?

Logischerwijs komen er dus ook geen herkenbare foto’s van onze kinderen op mijn blog. Ook hun namen ga ik hier niet delen – ik zal ze na hun geboorte aanduiden met een voorletter. De ambitie op een fanatieke mommy blogger te worden had ik toch al niet, dus dat scheelt. Ik zal zo nu en dan best iets over ze willen delen, of over hoe ik het ouderschap ervaar. Toch wil ik ook daar heel kritisch in zijn. Heel bewust nadenken over wat ik wil delen, waarom, en op welke manier dan.

Want wil ik wel dat de hele wereld tot in de eeuwigheid kan lezen over kleine en grote gebeurtenissen in het leven van mijn kinderen? Over hun grappige uitspraken, lastige opvoedsituaties of worstelingen? Mijn antwoord op die vraag is ‘nee’. Ik wil onze kinderen online zo veel mogelijk privacy gunnen. Dat is een heel persoonlijke keuze, en ik begrijp het ook als mensen het anders doen, maar dit voelt voor mij – en voor Vriend O. – het beste.

Waarom we onze kinderen niet online zetten

Begin dit jaar zag ik een artikel voorbijkomen over een inmiddels volwassen kind van een mommy blogger. Via filmpjes vertelt Lou hoe dit diens* leven heeft beïnvloed. Erg de moeite waard om zelf naar te kijken, maar de korte samenvatting is: die is er absoluut niet blij mee. Iets dat me heel erg is bijgebleven uit diens verhaal, is dat mensen op basis van wat de moeder allemaal deelde zich al een heel beeld hadden gevormd van wie Lou was. Gebeurtenissen uit het gezinsleven kwamen in een bewerkte versie op de blog, waardoor die zelfs ging twijfelen aan diens eigen herinneren. Enorm heftig vond ik dat. Lou noemt het een ‘incomplete versie van zichzelf’.

* Lou, de persoon uit dit artikel, is non-binair

Posts met een wachtwoord

Mede door dit verhaal weet ik zeker dat ik onze kinderen de privacy en vrijheid te gunnen om sociaal gezien zo blanco mogelijk te beginnen bij mensen. Dat er zo min mogelijk verwachtingen en aannames zijn ontstaan over hoe ze zijn.

Tegelijk is er na acht jaar bloggen wel een groepje lezers (vaak ook medebloggers) gevormd waar ik toch een band mee voel. Sommige mensen heb ik zelfs in het echt al ontmoet, maar zelfs zonder elkaar ooit live te hebben gezien, voel ik met veel mensen toch een soort online vriendschap. Datzelfde geldt voor mijn vaste Twitter-kringetje. Voor die mensen wil ik graag de mogelijkheid hebben om meer te delen. Wat en hoe vaak ik iets wil delen weet ik nog niet precies, maar het gaat in elk geval via blogposts met een wachtwoord zijn. Dus als je dat wil hebben, mag je me even een mailtje sturen. Als je zelf geen blog hebt (maar wel regelmatig reageert hier), dan zou ik het fijn vinden als je jezelf even voorstelt (naam, leeftijd, woonplaats, etc.), zodat ik een beetje een beeld heb van wie er mee wil lezen.