Ik deel hier regelmatig recepten met jullie. Vaak gaat het om gebak dat doorgaans belachelijk lekker is. Maar niet al mijn taarten lukken even goed. Dat is geen geheim. Vandaag wil ik jullie kennis laten maken met een angstaanjagend wezen dat me al een tijdje achtervolgt: het mokkamonster.

Het verhaal van het mokkamonster

Mijn moeder is dol op mokka. Ik ben dol op bakken. Daarom besloot ik in april 2019 om voor haar verjaardag een lekkere mokkataart te maken. Mijn moeder en delen een voorkeur voor lekker EN veel (waarom zou het een het ander uitsluiten?), dus ik stelde me een taart vol prachtige grote toeven voor.

Dus ik ging aan de slag. Ik bakte een prima biscuit en ging toen aan de slag met de mokkacrème. Een recept dat mijn moeder zelf ook wel eens gebruikt. Met eidooiers, eiwitten, siroop, en natuurlijk boter en koffie.

Het ging niet zo goed.

Ik volgde netjes het recept. Toch eindigde ik met een rare botercrème waar, toen ik hem uit de koelkast haalde, overal druppels koffie op dreven, in plaats van dat die er netjes ingetrokken waren. Ik probeerde nog wat te mixen, maar dat was geen succes.

Uiteindelijk besloot ik de crème maar gewoon op de taart te pleuren. Ik sneed het biscuit doormidden, smeerde er een royale laag tussen, en toen kon ik de taart gaan afsmeren. Er was alleen niet meer zoveel mokkacrème over. Ik kon een dun laagje maken, maar voor al die mooie toeven had ik absoluut geen crème meer over. Oeps.

Ik had nog een restje boter liggen en toen ontstond er een nogal matig plan in mijn hoofd. Als ik daar nou wat poedersuiker en oploskoffie aan zou toevoegen… Nou ja, je raadt het al: dat was geen daverend succes. De taart zag er treurig uit met slechts een paar kleine toefjes. Hij smaakte nog verrassend goed, maar ik besloot hem niet te fotograferen en zo snel mogelijk uit mijn geheugen te bannen.

En toen was het een jaar later…

Flash forward naar april 2020. Mijn moeder was weer bijna jarig. Ik had een nieuw plan. Online had ik een recept gevonden voor “de allerlekkerste mokkacrème”. Dat klonk goed. Hij was op basis van banketbakkersroom. Eigenlijk was het hetzelfde recept als de heerlijke botercrème die ik voor deze slof gebruikte. Het enige verschil was dat er dan geen groene kleurstof bij moest, maar wat espresso.

Maar het zou dus goed komen. Dezelfde proefondervindelijk geslaagde methode met een te verwaarlozen variatie. Ik besloot ook om de lat hoog te leggen. Ik ging niet een gewone mokkataart maken. Nee, het zou DE ultieme crunchy mokka-karameltaart worden. Ik bakte naast een biscuit ook een koeklaag, draaide een halve liter karamelroom in elkaar, sloeg nougatine in en ik maakte honeycomb a;s toffe decoratie bovenop.

Alles ging perfect! Tot het moment aanbrak dat ik de koffie aan het boter/banketbakkersroom-mengsel moest toevoegen… Deze keer leverde het geen koffievijver op de crème op, maar hij zat ontegenzeggelijk in de schift. Ik had gelezen hoe je dat kon oplossen.

Mokkacrème: ik word er geschift van

Geschifte mokkacrème (of andere botercrème) zou je kunnen redden door hem te mixen terwijl je de boel verwarmt. Au bain marie bijvoorbeeld, of door er met een föhn tegen te blazen. Nou ben ik niet het soort vrouw met een föhn – al is het maar omdat ik lang, makkelijk en sneldrogend haar heb. En omdat ik mijn crème in een plastic beslagkom had gemaakt, leek het me ook niet zo’n briljant plan om hem bovend kokend water te houden.

Ik deed nog een halfslachtige poging waarbij ik de kom ongeveer een minuut in de magnetron plaatste , maar je voelt hem al aankomen: dat kon de boel ook niet meer redden.

Dus ik nam mijn verlies en besloot het waardig te dragen. Ik bouwde de taart op, maakte mooie toefjes met de heerlijke karamelroom en iets minder mooie toefjes van de mokka. Ik maakte ruzie met de nougatine (verschrikkelijk spul) en stak voor het feestelijke effect een paar flinke stukken honeycomb in de taart.

Wederom smaakte de taart meer dan prima, maar door de geschifte mokkacrème had hij wat mij betreft zijn glans wel een beetje verloren.

Ik meld me dus weer als het me gelukt is om een perfecte, niet-geschifte mokkacrème te maken is. Of dat in 2021 of 2050 zal zijn, moet de toekomst uitwijzen. Mijn moeder kan ik in elk geval maar beter nog heel vaak jarig zijn…