Een van de dingen die ik nu met corona echt mis, zijn rommelmarkten. Of beter gezegd: de sjommelmerte/sjoemelmerte die hier in Limburg georganiseerd worden. Natuurlijk kun je wel tweedehands shoppen in de vele kringloopwinkels die gewoon open zijn nu, maar rommelmarkten vind ik tóch leuker. De sfeer, de gezellige ontmoetingen en vooral het feit dat afdingen véél beter lukt. Ik neem je mee naar een Limburgse sjoemelmert in het jaar 2019.

Sjoemelmert

Bij de fanfarezaal staat al voor openingstijd een flinke rij te wachten. Zijn er festivaltickets te koop? Maak je kans op een wereldreis? Wordt er 10.000 euro verloot onder de aanwezigen? Nee, allemaal niet. Er is een sjoemelmert. The next best thing, zou ik zeggen. Want op deze sjoemelmert kun je heel veel scoren voor heel weinig.

Het halve dorp heeft zijn ouwe meuk ingeleverd bij leden van de fanfare. Die staan op hun beurt weer achter de kramen met spelletjes, cd’s, boeken, keukengerei, “kunst”, elektronica, meubilair, lampen en vooral een heel grote categorie “overig”. Bij zo’n kraampje in de laatste categorie zie ik, bij het laatste rondje dat we maken voor we naar huis gaan, een visserskrukje staan.

Best handig, weten Vriend O. en ik, want zijn moeder heeft er zo eentje voor de agilityles. In de opbergruimte stopt ze speeltjes, snacks en water, en je hebt ook direct een zitplek bij je. Op de plek waar ik mijn lessen volg, staan voldoende bankjes naast het veld. Maar toch, zo’n handig krukje is nooit weg.

Achter ons hoor ik een verkoper bij de categorie “kunst” een schilderij aanprijzen. “Ja, dit is een vroege Van Gogh, dat zie je zo.”

Ondertussen heeft de oudere dame bij onze kraam gezien dat wij interesse hebben voor het visserskrukje. Ook zij start een verkooppraatje. Tegen Vriend O.

“Jaaaa, hier kun je lekker mee gaan vissen! Flessen bier in de tas en gaan!”

Vriend O. slaat terug: “Ik hou niet van bier.”

“Nou, de koffie dan!”

– “Dat drink ik ook niet. En ik hou trouwens ook niet van vissen.”

“Oh. Maar het is een prách-tig krukje, hoor. En de rits doet het nog goed.”

Ik besluit dat het tijd wordt dat ik me erin meng. “Ja, het is best een handig ding. Maar donkergroen is niet echt mijn kleur. En zit hier nou een klein vlekje? En daar zit een draadje los, volgens mij. Ik wil jullie er bést vanaf helpen, maar de vraag is natuurlijk wat het moet kosten.”

“Tja, zeg maar eens wat je ervoor wil bieden.”

Ik besluit gewoon eens een belachelijk laag bod te doen. Eens kijken wat er gebeurt. “Nou, vijftig cent leek me wel een mooi bedrag.”

De vrouw kijkt haar collega even aan. “Neem maar mee, maedje.”

Ik vis een muntstuk uit mijn portemonnee, betaal mijn aankoop en loop grijnzend richting de uitgang. We passeren de kunstverkoper weer. Iemand vraagt wat een bepaald schilderij moet kosten.

“Met lijst kost-ie één euro. Zonder lijst twee euro.”

En ook daar gaat een koper blij naar huis.

Een jaar later…

De sjoemelmert kon dit jaar niet doorgaan. Volgend jaar ben ik er zeker weer bij. Dat krukje bleek namelijk juist in coronatijd heel handig. Want toen de agilitytraining een paar weken geleden weer hervat werd, bleken de bankjes buiten gebruik. En ik? Ik zit heerlijk op mijn krukje van vijftig cent.