Ouder worden is absoluut niet erg. Het alternatief is doodgaan, dus dat is sowieso een nogal onaantrekkelijke gedachte. Maar toch word je af en toe keihard met je neus op de feiten gedrukt. OMG, ik word écht oud. En dan ben ik pas halverwege de twintig, moet je je indenken… Op deze momenten word je aardig geconfronteerd met je leeftijd en “ouderdom”…

Je eerste grijze haar

Of je ‘m nou zelf ontdekt of iemand anders je erop wijst: zo’n eerste grijze haar is best even schrikken. Je eerste impuls is ongetwijfeld om ‘m eruit te trekken en wees gerust: dat kun je gewoon doen. Er groeien namelijk écht niet meerdere grijze haren door terug. Maar op een gegeven moment moet je natuurlijk wel stoppen met het hardhandig verwijderen van je grijze haren, want beter grijs haar dan geen haar 😉 En grijs is tegenwoordig nog helemaal hip ook!

Oproepjes en enquêtes

Het gebeurt mij maar al te vaak: ik lees iets over dat er jongeren worden gezocht en denk ‘o, leuk’! Tot ik zie dat ze bij jongeren een leeftijdscategorie hanteren van 12/16/18 tot 20/22/24 jaar. Slik, ik ben niet in ieders ogen een jongere meer…

Nog zo eentje: toen ik na mijn 25e verjaardag voor het eerst een enquête voor iemand invulde en niet meer in de categorie 18 t/m 24 hoorde, maar het vakje voor ’25-30′ moest aanvinken. Gelukkig lopen de categorieën meestal tot en met 25 en vanaf 26, dus ik heb nog een klein half jaar om me mentaal voor te bereiden op het feit dat ik officieel bij de bijna-dertigers hoor, haha.

Vroeger…

Bijna altijd als ik een zin begin met het woord ‘vroeger’, gaan er alarmbelletjes af in mijn hoofd. Als er íéts is dat ik niet wil, is het wel eindigen als een bejaarde die alleen maar verbitterd praat over dat vroeger alles beter was. Dat ís het namelijk gewoon niet, al ben ik best blij dat ik op mijn twaalfde gewoon buiten speelde met klasgenootjes en één keer per week een half uurtje op internet mocht. Maar ‘vroeger’ is natuurlijk wel een relatief begrip, en er is ook behoorlijk wat veranderd in de afgelopen jaren. Daar schreef ik al eens een blogje over, trouwens!

Zonaanbidster

Om dan maar meteen een zin te beginnen met dat “verboden” woord: vroeger kon ik uren in de tuin liggen zonnen. Ik kan me nog wel herinneren dat ik mensen toen vaak hoorde zeggen “oh, dat deed ik vroeger ook, maar nu moet ik er echt niet meer aan denken!” Dat leek mij altijd onzin, want genieten van de zon was toch heerlijk? En ja, hoewel ik nog steeds erg kan genieten van mooi weer, zoek ik nu heel vaak de schaduw op of ga ik lekker binnen zitten met de ventilator aan als het loeiheet is. Dus ze hadden tóch gelijk…

Jonkies

Als ik vroeger naar Starmaker keek, waren de deelnemers altijd van een leeftijd waar je tegenop keek. Achttien, twintig, en degenen die daarboven zaten, waren natuurlijk helemaal stokoud en supervolwassen. Zelfs Jim en Jamai waren op hun jonge leeftijd in Idols 1 nog gewoon een paar jaar ouder dan ik. Nu is zo’n beetje iedereen superjong. Deelnemers aan modellenprogramma’s en talentenshows, sporters… En ze hebben ook allemaal van die exotische geboortejaren. Van iemand uit 1995 denk ik in eerste instantie ‘wauw, dat je dat al allemaal doet terwijl je nog zo jong bent’. Terwijl een simpel sommetje me voorrekent dat diegene gewoon óók al twintig is. Ik vind het helemaal verbazingwekkend als mensen uit 1997 in auto’s rijden, of als ik mensen met jeugdpuistjes spot die in deze eeuw geboren zijn. Elk jaartal na 2000 klinkt voor mij gewoon alsof het gisteren was!

Jongeren hoeven zich trouwens niet gediscrimineerd te voelen, want ik heb het ook met mensen die ouder zijn dan ik. Al je in de eighties geboren bent, heb ik automatisch het idee dat je amper ouder bent dan ik, en mensen uit de jaren zeventig zijn voor mijn hoofd permanent thirty-someting. Ik vermoed dat dat de échte milleniumbug is: dat 2000 voor mij een permanent leeftijdsijkpunt is geworden. Hoewel ik van mezelf dan wel weer heel goed besef dat ik geen tien meer ben, haha. Ingewikkeld, hoor, allemaal.

Wanneer voelde jij je voor het laatst oud?