Blogwinter #3: gênant moment

| 4 reacties

Ken je de film Scream, en herinner je je dat masker met openhangende mond? Zó zag ik er dus uit tijdens het meest gênante moment uit mijn leven… Hoe dat kwam? Ik vertel het je in deze blogpost, inclusief alle juicy details. Lees en huiver…
Blogwinter

Het meest gênante moment uit mijn leven

Bijna elke winter heb ik last van een flinke keelverkoudheid. Zo erg als in 2009 was het echter nog nooit geweest. Als je me had kunnen horen hijgen, had je gedacht dat het afkomstig moest zijn geweest van een zwaar kortademige bejaarde, en niet van een studente van nog geen twintig. Als ik beneden naar de wc was geweest, moest ik eenmaal terug op mijn studentenkamer eerst vijf minuten rechtop zitten en rustig in- en uit ademen voordat ik weer een poging kon doen om te gaan slapen. Want slapen, dat ging me al een paar nachten niet zo goed af. Ik was dus ook behoorlijk moe, op die betreffende adem. Het was bijna middernacht, en ik gaapte.

En toen kreeg ik mijn mond niet meer dicht. Hoe hard ik ook mijn best deed, het lukte gewoon niet.

Ik had nog geen smartphone, dus ik stuurde mijn moeder een sms’je. Wat moet je ook alweer doen als je kaak op slot zit? Ik krijg mijn mond niet dicht. Het is namelijk een familietrekje. Het was me bij de tandarts al eens gebeurd dat mijn kaak even op slot zat, en ik vond het als tiener wel een leuke party trick om de knak te laten horen als ik mijn mond ver opende. Maar ja, toen kreeg ik ‘m altijd binnen no time weer dicht. Nu niet. Ook niet met mijn moeders suggestie om druk uit te oefenen op mijn achterste kiezen. Lukt niet! stuurde ik terug, en mijn moeder besloot me te bellen.

Het is echt fascinerend hoe goed ik bleek te zijn in communicatie die – gedwongen – zowel non-visueel als non-verbaal was.

Ik besloot om mijn hospita maar wakker te maken. Ik ontdekte en passant nog even dat de man die ’s avonds regelmatig langskwam blijkbaar ook wel eens bleef slapen. In dit geval helemaal prima, want mijn hospita zelf was niet zo’n stressbestendig type. Ik kwam namelijk aan met een briefje met een verzoek om de huisartsenpost te bellen, en zij besloot dat 112 dan ook een prima optie was.

Ik probeerde haar nog tegen te houden, maar probeer jij maar eens overtuigend over te komen als je alleen uh-uh-úúúh kunt produceren op een wanhopige toon.

“Mevrouw, dit nummer is alleen bedoeld voor noodgevallen, niet als u de huisartsenpost probeert te bellen.” Zucht. O nee, ik kon niet noemenswaardig zuchten. De huisartsenpost besloot dat we maar even langs moesten komen, dus even later kon ik plaatsnemen op de passagiersstoel van de auto van mijn hospita. Ik ben nog nooit zo blij geweest om niet in een studentenhuis te wonen. Niet vanwege het gebrek aan hygiëne, maar het had me in een koude winternacht niet echt prettig geleken om per fiets vervoerd te worden met mijn mond wijd open. Had mijn longontsteking vast ook geen goed gedaan.

Bij de huisartsenpost konden we vrijwel meteen doorlopen. Ik ontdekte op dat moment ook het voordeel van mijn fysieke ongemak: als je rondloopt als Scream-masker, hoef je in elk geval niet uit te leggen waarvoor je bent gekomen.

Dit heb ik nog nooit eerder gezien, mevrouw. Ga maar even door naar de eerste hulp hiernaast.

Ook daar was gelukkig geen lange wachtrij voor me. Konden alle – best heel aantrekkelijke – co-assistenten meteen deze freakshow aanschouwen. Ik troostte mezelf met de gedachte dat, als zij ooit huisarts zouden worden, ze in elk geval niet tegen een patiënt hoefden te zeggen dat ze dit nog nooit hebben gezien. Wees me maar dankbaar, toekomstige trismus-patiënten, ik heb het pad toch maar mooi voor jullie geëffend. Niet dat ze bij de eerste hulp wel een protocol hadden liggen, maar toch. Er kwam een plan van de medici.

Als je nou even tegen deze muur op de grond gaat zitten, ga ik eerst zo proberen om druk uit te oefenen op je kaak. Steek je hand maar omhoog als het te veel pijn doet.

Na een verwoede poging ging mijn hand omhoog. Kort overleg volgde. Ik was een lastig geval, want in de meeste gevallen gaat zo’n kaak gewoon netjes recht op slot. Die van mij was dus scheef uit de kom gegaan. Great. Just great. Maar mijn medische team – mijn team, ja, het schept best een band als iemand anders dan je tandarts midden in de nacht zo uitgebreid met zijn vingers in je mond zit te wroeten – was bekwaam en besloot om me met een infuusje van spierverslappers en pijnstillers op een bedje te leggen. Even later kon het volgende stadium van Project Maak Audrey’s hoofd weer normaal beginnen.

De aantrekkelijke jonge arts ging met zijn lijf boven me hangen. Op zijn knieën op het smalle ziekenhuisbedje, de ene links van me, en de andere rechts.

Dit klinkt als een heel slecht doktersromannetje, maar gezien mijn horror-verschijning, was het eerder een bloedstollende thriller. Zal de arts veilig zijn, zo dicht bij dit afzichtelijke monster? Hij duwde, en duwde, en uiteindelijk was het raak. Jullie weten dat ik behoorlijk dol ben op praten, maar ik ben nog nooit in mijn leven zó blij geweest om mijn mond dícht te kunnen houden.

Ik zou je kaak nu het liefst dicht willen gipsen.

Gelukkig zag hij zelf ook in dat dat niet echt een realistische optie was. Maar het idee erachter was duidelijk: kaakrust was het devies. Voorlopig alleen maar hap-slik-weg-maaltijden. Yoghurt, tot babyhapjes gedegradeerde kapotgepureerde stamppotten, als ik maar zo min mogelijk kauwde. En gezien van de vorm van mijn kaakgewricht (afgeplat in plaats van met een kommetje), kon ik voor op de lange termijn maar beter de kauwgom en grote happen in appels achterwege laten. Met álle plezier, dokter.

Nadat de binnenkant van mijn longen nog even was geïnspecteerd – gelukkig hebben we de (long)foto’s nog – ging ik met een antibioticakuur voor mijn longontsteking als souvenir naar huis.

En dat was dan de heftigste nacht van mijn studententijd. Moet je je indenken.

Opdracht 4: willekeurige voorwerpen

Wil je je eigen gênante verhaal ook op je blog delen? Veel erger dan dat van mij kan het niet zijn, toch? Als je daar te schijterig voor bent, mag je de komende twee weken ook aan de slag gaan met opdracht 4 van Blogwinter, die een stuk makkelijker is. Daarvoor mag je enkele willekeurige voorwerpen erbij pakken. Fotografeer ze, en schrijf erover. Wees creatief! Zelfs het simpelste voorwerp kan een spannend verhaal verbergen 😉 Mijn uitwerking van deze opdracht lees je hier op vrijdag 29 januari. Als jij ook meedoet met deze of een andere Blogwinter-opdracht, stuur me dan een linkje naar je blog!

4 reacties

  1. Oh jeetje wat een verhaal! Ik heb maar een keer (gelukkig!) gehad dat mijn kaak op slot stond (voor even maar) en toen schrok ik al enorm. Lijkt me vooral heftig om mee te maken. Ik ben door een blogpauze helemaal vergeten om mee te gaan doen met de blogwinter!
    Een gênant verhaal, even goed nadenken.. In de eerste klas zat ik met een paar vriendinnen tijdens de pauze te praten over raps toen het ons leek om te gaan rappen. Bleek later dat we net iets te hard onze ‘rap’ deden want iedereen staarde ons aan. Ja toen schaamde ik mij flink haha
    Madelon postte onlangs…Week 11 – Vertel over het laatste boek dat je hebt gelezen.My Profile

  2. Oh my god, dit moet echt erg geweest zijn :/
    Ik heb ook al redelijk wat genante momenten meegemaakt in mijn leven, ik heb de ziekte van Crohn en bij mijn allereerste coloscopie (geen fijn onderzoek btw) moest ik me in een hoekje achter een gordijn uitkleden (alles uit behalve je topje). En dan mocht ik die hele ruimte doorlopen in mijn blote billen naar de onderzoekstafel. Onderweg moest ik bij de dokter blijven staan om wat vragen te beantwoorden en dan kwamen er ook nog een 6 stagiairs binnen (mijn leeftijd en of course knap) met de vraag of ze mee mochten volgen. Oh ja, natuurlijk, waarom ook niet. Echt vreselijk. Sinds toen doe ik altijd zo een lang bloesje aan met zo een onderzoeken, dan ben ik toch nog een beetje bedekt haha!
    Isabelle postte onlangs…Preview: Sally Hansen Nieuwigheden 2016My Profile

  3. Jeetje, wat een gebeurtenis! Dat maak je liever niet mee!
    Mijn gênante verhaal? Hmm, betrapt worden als je met je vriendje “in bed ligt” door je schoonmoeder?? Telt dat mee? Daar schaamde ik me dus echt voor.

Geef een reactie

Verplichte velden zijn aangegeven met een *.


CommentLuv badge