De eerste opdracht van Blogwinter luidde ‘Schrijf je eigen kerstverhaal’. Ik vond het nog best lastig om iets leuks te bedenken dat niet al te ongeloofwaardig was – al is dat natuurlijk geen vereiste bij een kerstverhaal… – maar dit is het geworden. Ook verklap ik aan het einde van deze blogpost natuurlijk met welke opdracht je de komende twee weken aan de slag mag. Lees je mee?

Kerstverhaal

Je bent het niet geworden.

Marije slaakt een diepe zucht als ze deze woorden op het schermpje van haar telefoon ziet staan. Wéér een kamer die aan haar neus voorbij gaat. En dat terwijl ze de hele avond had besteed in het studentenhuis. Het was erg gezellig en ze dacht een klik te hebben met de bewoonsters, maar blijkbaar niet genoeg. Wie zou het zijn geworden? Als het maar niet die snol was met die irritante lach. Dan liever dat arme meisje uit Groningen dat nu zo lang moest reizen. Maar het meest gunde ze het zichzelf natuurlijk. Twee keer per dag anderhalf uur treinen van en naar Roosendaal putte haar behoorlijk uit. Toch deed ze dat nu al bijna vier maanden, sinds het begin van het collegejaar. Ze wilde per se in Utrecht studeren, omdat ze het zo’n leuke studentenstad vond. Nu wás Utrecht ook een hartstikke leuke stad, maar niet als je er een kamer zoekt. Elke week verstuurde ze tientallen reacties op Kamernet, en ze was ook al regelmatig uitgenodigd voor kijkavonden, maar vooralsnog zonder succes. Nou ja, ze had in elk geval vanavond nog een kans. Tenminste, als ze niet te laat komt. Zenuwachtig tikkend met haar voet werpt ze een blik op de tijd. Al bijna 10 uur. Ze zien haar aankomen daar. Dit is allang niet meer fashionably late. Nou ja, ze is er bijna. Nog tien minuten met de bus, en dan nog een stukje lopen. Pff, alleen al de gedachte maakt haar moe. Ze heeft de laatste tijd echt weinig energie. De donkere dagen zijn nooit iets voor haar geweest.

Opeens voelt ze een hand op haar schouder. Versuft opent ze haar ogen.
“Marije? Ben jij dat?”
Ze kijkt in een stel bruine ogen. Ogen die ze meteen herkent. Ze bezorgen haar een rilling. Een koude, dit keer.
“Stefano?”
“Ja! Wat leuk om je weer te zien!”

Jeetje. Stefano. Haar eerste liefde. Maar nu worden zijn bruine kijkers omlijst door… tja. Een plofkop. Niet zo vreemd, met dat postuur. En dat terwijl hij een paar jaar geleden nog zo slank was. Een knappe Italiaan waar alle meisjes voor vielen op de middelbare school, inclusief zijzelf. Hij werd haar eerste vriendje. Twee weken duurde het, tot hij haar dumpte. Hij viel toch meer op blond, en dus werd ze ingewisseld voor Naaiende Nina. Met haar naaldhakken. Pff. Nou, dit is wel wat je noemt karma. Ze was er zelf ook niet dunner op geworden sinds de introductie – de medewerkers van de shoarmatent bij de uni kenden haar allemaal al bij naam – maar bij Stefano is het wel heel erg. Zo te zien ontbijt, luncht en dineert die met bitterballen en bier. En zo te ruiken ook.

“En hoe is het met jou?”
“Eh, ja, prima. Ik moet er hier uit.”

Snel loopt ze naar de deur en steekt ze haar hand op naar de buschauffeur. Stefano denkt dat ze naar hem gebaart en grijnst breed. Saved by the bushalte. Die hoeft ze dus mooi niet meer te zien. Shit, het regent. En ze heeft ook nog geen paraplu bij zich. Nou, maar extra snel lopen dan. Even later ziet ze het huis al opdoemen. Een prachtig oud pand, met een ruime kamer van twintig vierkante meter. Keuken en badkamer gedeeld met drie andere meiden, en nog een gezamenlijke woonkamer én dakterras. Perfect! De drie maal haalt ze niet meer, maar misschien is driehónderd keer wel scheepsrecht vanavond.

Terwijl ze op de bel drukt, gluurt ze al even door het raam naar binnen. Het lijkt er niet op alsof de kijkavond nog in volle gang is, want het is redelijk stil binnen.
“Ja?”
Een verveeld meisje met een grote knot op haar hoofd staat in de deuropening en bekijkt haar van top tot teen.
“O, hoi! Ik ben Marije, ik kom voor de kamer. Sorry, ik weet dat ik laat ben, maar…”
“Ja, dat kun je wel zeggen. Te laat. Doei!”
Nee! Marije voelt de tranen achter haar ogen prikken. Ze kijkt naar het gedetailleerde houtsnijwerk op de deur. Dag paleisje. Net als ze zich wil omdraaien, gaat de deur weer open.
“Marije? Kom binnen, joh. Minke is ongesteld en boos dat de knapste man van de avond niet onze nieuwe huisgenoot wordt. We hebben nog niemand iets laten weten, dus je bent net op tijd. Ik ben Amina, wil je thee?”
“Ja, heel graag.” Dat is een opluchting, zeg! Met die Amina wil ze wel in één huis wonen. Al kletsend loopt ze voor haar uit naar binnen. Marije neemt plaats op de bank. Zo, dat is heel wat anders dan ze gewend is in al die studentenhuizen! Eindelijk eens een zitplaats die niet uitgezakt of krakkemikkig is. Of allebei. Ze wrijft over haar buik. Die shoarma is vanavond niet zo lekker gevallen. Haar darmen protesteren aardig. En de band van haar rokje knelt ook aardig. Oké, nog even volhouden. De beste versie van Marije laten zien. Zonder te overdrijven natuurlijk, want daar prikken ze zo doorheen.

“Wat doe jíj hier?”
O, fijn. Net nu het allemaal heel hoopvol leek te worden, staat opeens de grootste trut van haar studie voor haar neus.

Anne. Het had nog in de advertentie gestaan. Amina, Minke en Anne. Maar ja, hoe veel Annes wonen er in Utrecht? Meer dan genoeg natuurlijk. Ze is normaal best een vredelievend persoon, maar met Anne had ze in korte tijd al heel wat aanvaringen gehad. Ze begreep echt totaal niet waarom iemand als zij kunstgeschiedenis zou studeren. Niet bepaald het type dat, net als zij, musea en boeken verslond. De enige “kunst” die Anne in haar dagelijkse leven omarmt, zijn haar neptieten. Letterlijk, want ze kan haar armen niet eens meer rustig naast haar lichaam laten hangen.

“O, heeft Anne zich ook al aan je voorgesteld, zie ik?” Amina komt binnen met een dienblad met thee en koekjes.
“Dat was niet nodig. Wij kennen elkaar al. Ik stem voor Brechtje. Truste!”
“Nou, die is al net zo vriendelijk tegen je als Minke. Gelukkig heb ik de beslissende stem. Dit pand is van mijn vader. Maar waar ken je Anne van? En vertel eens wat meer over jezelf!”
Pfieuw, dat viel mee. Zijn haar kansen toch nog niet helemaal verkeken.
“Ik ken Anne van mijn studie. Kunstgeschiedenis dus. We zijn niet de beste vriendinnen, maar dat komt wel goed. Ik pas me heel makkelijk aan. Ik hou van eten – iets te veel, zoals je ziet – en ik vind het gezellig om samen te koken. En dit huis is echt prachtig, en ik ben het reizen helemaal zat, maar ik begrijp het ook als je voor iemand anders kiest. Ik ben ook veel te laat…”
Shit, ze zit weer te ratelen. “Maar hoe zit het met jou? Hoe lang woon je hier al? En wat studeer je?”
“Bijna anderhalf jaar. Anne en Minke wonen hier pas sinds augustus. Zij zijn allebei eerstejaars, net als jij.”
Marije probeert zich te concentreren op de woorden van Amina, maar haar buikpijn wordt steeds erger. Net als ze op het punt staat te vragen waar de wc was, voelt ze wat nats tussen haar benen. Hè, wat is dat nou?
“Eh… ik studeer verloskunde, en dat lijkt verdacht veel op vruchtwater.” Amina’s mond valt open, en die van Marije nog verder. “Ga even rustig liggen. Ik zal mijn broer even bellen, die woont hierboven. Hij is net begonnen aan zijn co-schappen.”

Alles wat ze verder nog zegt, gaat totaal aan Marije voorbij. Vruchtwater? Hoe dan? Zwanger, dat had ze toch moeten merken? Opeens denkt ze terug aan die programma’s die ze altijd op TLC ziet. Die vrouwen hadden het ook niet door tot ze op het punt stonden te bevallen. Aargh! Gaat ze nu op een hospiteeravond haar eerste kind krijgen? Op haar 18e? En van wie is dat kind? Ze is niet de heilige maagd Maria, maar ze heeft toch al behoorlijk wat pandapunten verzameld. Ze hoort een deur opengaan en ziet een man met een dokterstas binnenkomen. En niet zomaar een man. “Yous! Gelukkig, je bent er. Dit is Marije, en ik dénk dat dat haar vruchtwater is.”

Youssef. Koningsdag. Nog een keer helemaal los voordat ze fulltime moest gaan blokken voor haar examens. Poe. Zo ver heen als op die avond was ze nog niet eerder geweest. Ze had nog nooit een one night stand gehad, maar het gebeurde toen gewoon. Met hem. Ze was aan de pil, maar grote kans dat ze die eruit had gekotst. Oké, top. Overkwam haar weer. Bevallen met niet alleen de vader van het kind erbij, maar ook zijn of haar tante. In de vorm van een toekomstige dokter en verloskundige, dat wel. Jezus…

De rest was in een roes aan haar voorbij gegaan. En een paar uur later ligt ze in het bed van Youssef. Een ander bed dan acht maanden geleden. En de situatie is ook nogal anders. Ze is opeens moeder van een prachtig klein mensje. Jessie. En hoe onverwacht ook: het voelde meteen goed. Hoe compleet bizar de situatie ook is, toch voelt ze zich gelukkig. Amina en Youssef zijn er behoorlijk rustiger onder. Dat worden goede medici straks, met zo’n stressbestendigheid en innerlijke rust. Ze is ze eeuwig dankbaar.
“Nou, ik heb papa net gebeld. Anne en Minke zeggen we de huur op. Ik was ze toch al helemaal zat na vanavond. En zo is er plek voor jullie hier! Wie had dat gedacht, dat we er opeens twee huisgenoten bij zouden krijgen op één avond?”
Marije glimlacht. Ze hoort Amina nog iets zeggen over kraamvisite – o God, dat was niet de manier waarop ze zich de eerste ontmoeting met haar schoonouders had voorgesteld. En hoe vertelt ze het haar eigen ouders? Ze weet niet wat ze zullen zeggen, noch wat de toekomst brengt, maar zoals ze hier nu ligt, met een vervroegd en compleet onverwacht kerstcadeautje, is ze gelukkig.

— einde —

Opdracht 2: droomhuis

And now for something completely different… De tweede opdracht van Blogwinter! Met de eindejaarstrekking van de Staatsloterij en de Postcodekanjer voor de deur, ben je misschien al weg aan het dromen over wat je met zo’n enorme smak geld zou doen. Zelf denk ik in eerste instantie aan het bouwen (of ja, laten bouwen – een DIY-project lijkt me in dit geval een slecht idee) van mijn droomhuis. En ook jij hebt vast een ideaal huis. Of het nou realistisch is dat je er ooit gaat wonen of juist totaal niet: het maakt niet uit! Hoe ziet jouw droomhuis eruit?

Natuurlijk mag je ook gerust meer dan één woonwens bespreken. Waar zou je allemaal pied a terres willen hebben? Droom volledig weg en vertel – of laat zien! – hoe jouw toekomst op woongebied eruit zou zien als geld geen rol zou spelen. Ik lees je uitwerking graag over twee weken, op vrijdag 1 januari.