Laatst verscheen mijn recensie van het boek The house we grew up in van Lisa Jewell op mijn blog. Een van de belangrijkste thema’s uit dit boek is hoarding: het obsessief verzamelen van spullen. Als je wel eens een stukje van het tv-programma Mijn leven in puin hebt gezien, weet je hoe ver sommige mensen hierin kunnen gaan. Huizen die amper meer leefbaar zijn door de hoeveelheid spullen, en dat terwijl een groot deel vaak niet meer dan oude rotzooi lijkt.

Het boek zette me aan het denken over hoarding. Hoe zit het eigenlijk met het onnodig bewaren van niet-fysieke dingen? Ben jij – net als ik – stiekem een digitale hoarder?

Volle mailbox

Ik weet dat er mensen bestaan die er niet tegen kunnen als hun Postvak In een rommeltje is. Je raadt het al: ik ben er niet een van. Sinds het moment dat Hotmail/Live/Outlook onbeperkte opslagruimte aanbiedt (2009, vertelt Wikipedia me), ben ik los gegaan. Nieuwsbrieven en dergelijke heb ik natuurlijk wel weggegooid, maar zo’n beetje elk persoonlijk mailtje dat me is gestuurd, staat er nog in. En ik kan je vertellen: het is echt heel leuk om oude mailtjes met je tienertaalgebruik weer te lezen. Simpele conversaties over verjaardagscadeaus die geregeld moeten worden zijn echter toch wat minder nuttig om vijf jaar later nog te kunnen raadplegen, moet ik toegeven… On the bright side: ik ben wél mooi degene die elk mailtje dat je per ongeluk verwijderd hebt (met die ene bijlage die je opeens tóch nodig hebt) weer te voorschijn kan toveren. Audrey to the rescue!

Hardwerkende harde schijf

Je zag het hierboven al: ook mijn laptop moet geloven aan mijn neiging tot digitale hoarding. Want wat natuurlijk nog veel leuker is dan stokoude e-mails, zijn oude foto’s, verhalen en uiteraard wat gênante Paint-knutselwerkjes uit de tijd dat er nog geen ADSL – laat staan wifi – bestond. Bewegend beeld uit diezelfde periode is natuurlijk helemaal hilarisch om terug te zien!

Ik heb deze laptop al 6,5 jaar, dus je kunt je voorstellen dat ik behalve dit soort pareltjes ook aardig wat zooi verzameld heb. En tja, dat-ie niet meer zo snel is, heeft niet alleen te maken met zijn ouderdom… Natuurlijk ben ik blij dat je digitaal zo veel kunt verzamelen terwijl het amper fysieke ruimte inneemt. De mogelijkheid om al je data netjes onder te verdelen in mappen zorgt ervoor dat de boel nog overzichtelijk is ook. Toch denk ik dat juist het aanzicht van volle kasten en bureaus ervoor kan zorgen dat je besluit dat je nu toch écht moet gaan opruimen. Het kaf van het koren scheiden. Natuurlijk mag ik een kiekje van een perfect gelukte taart bewaren (vooruit: zelfs vier of vijf), maar vijfentwíntig is inderdaad wel een beetje veel van het goede. Sinds ik blog, en zeker sinds ik een betere camera heb – foto’s zijn 4 MB ipv 1 -, merk ik dat de grenzen van mijn laptop toch aardig in zicht komen. Foto’s die mijn blog daadwerkelijk gehaald hebben bewaren als back-up is niet meer dan logisch, maar die tientallen andere van de fotosessie? Nee, niet echt. (Oké, echt niet).

Het wordt dus tijd dat ik eens flink digitaal ga opruimen. (En tijd om een nieuwe laptop te kopen. En een externe harde schijf dan ook maar, als ik toch bezig ben… Jaaa, want dan kan ik helemaal alles bewaren! O, wacht…)

Ik ben heel benieuwd of ik de enige ben die dit doet. Reageren mag deze keer ook anoniem 😉