Net voor het WK voetbal begon, lag het boek De tranen van ’88 in de brievenbus. Ik schrok even van al het oranje en het voetbalshirt, want hoewel ik naar belangrijke wedstrijden van het Nederlands Elftal kijk, de eredivisie volg via TT818 én weet wat buitenspel is, ben ik geen echte voetballiefhebber. Gelukkig bleek dit boek geen document over het WK van 1988, maar een roman. Een ‘vrouwvriendelijke verleidelijke voetbalroman’, belooft de cover zelfs.
De tranen van ’88 gaat over Marieke en Quinten. Hun relatie van 15 jaar is bekroond met twee zoontjes en ze zijn elkaars grote liefde. Als Quinten zijn koffers pakt, laat de intelligente Marieke het er niet bij zitten en verdiept ze zich in zijn verleden om de Quinten van nu te begrijpen.
Pakweg de eerste 70 pagina’s van het boek worden verteld vanuit het oogpunt van Marieke, die ik meteen mocht. De overschakeling naar Quintens perspectief was daarom even wennen. Ook vond ik in eerste instantie dat er in de toon te weinig verschil zat tussen de vastberaden Marieke en de softe goedzak Quinten. Dat vond ik later weer meevallen en ik begon Quinten zelf ook steeds meer te waarderen.
De auteur Bas Hakker is journalist. Hoewel ik het boek prettig leesbaar vond, was het wel een boek dat ik er niet even bijpakte als er een saaiere WK-wedstrijd op tv was. Ik moest me blijven concentreren, omdat ik niet voldoende in het verhaal gezogen werd. Erg jammer vond ik dat er nog een aantal fouten in het boek stond: van aanhalingstekens die niet klopten (vervelend bij een dialoog waarbij inhoudelijk niet altijd even duidelijk wordt wie wat zegt) tot pijnlijke d/t-fouten.
Ik ontdekte net bij het uploaden pas dat de traan op de cover dient als apostrof bij 88. Leuk detail!
Marieke en Quinten ontmoetten elkaar in hun studentenstad Nijmegen. Ook de mijne; leuk om bekende plekken voorbij te zien komen! Met de straatnamen en locaties in Leiden en Voorschoten kon ik dan weer weinig. Als je met geen van die drie plaatsen bekend bent, kan ik me voorstellen dat het gaat irriteren dat er minder een beeld wordt geschetst van die straten en plekken.
Ook is het boek erg actueel, met talloze verwijzingen naar BN’ers en gebeurtenissen van nu. Leuk voor nu, maar het zal er wel voor zorgen dat het boek gauw veroudert. Als we een paar EK’s en WK’s verder zijn, zal een groot deel in de vergetelheid zijn geraakt en weinig herkenning meer oproepen.
Voetbal loopt als een rode draad door het boek heen: van de kampioenschappen van 1974 en 1988 tot de clubs van de personages. Dit gebeurde absoluut op een vrouwvriendelijke manier; dat deel van de tekst op de cover wordt zeker waargemaakt. Verleidelijk? Dat ietsje minder. Hoewel het boek me op zich wel trok, was het niet zo dat ik niet kon wachten tot ik verder kon lezen. De tranen van ’88 is best een goed verhaal dat je wel lekker in voetbalsferen brengt. Handig voor vrouwen die minder met voetbal hebben dan hun wederhelft, en volgens mij is het ook een prima boek voor mannen die zich niet laten afschrikken door het woord ‘vrouwvriendelijk’.