Als je mijn kamer bekijkt, zou je me eerder omschrijven als slordig dan als netjes. Als ik vroeger studeerde of nu aan het werk ben, dan liggen er gegarandeerd allerlei losse blaadjes en stapels om me heen. Rechte stapeltjes (of helemaal geen stapeltjes): waarom zou je? Daar is het leven te kort voor.

Op spullen ben ik juist wel altijd heel zuinig geweest. Ik vind het vaak zonde om dingen te gebruiken, op te maken en weg te gooien. Zo kan ik me herinneren dat ik als kind briefpapier had dat ik heel mooi vond en dat ik dus maar heel af en toe gebruikte. Resultaat: ik heb er misschien twee velletjes van gebruikt. Zo heb ik ook nog een heleboel onaangebroken stickervellen van vroeger. Dát is dan eigenlijk pas echt zonde!

Ook mijn favoriete, wat duurdere parfums draag ik maar af en toe. Speciale gelegenheden, je kent het wel. En hoe leuk zo’n doeboeken van bijvoorbeeld Flow ook zijn: ik hou ze liever intact.

Tja, en dan boeken. Helemaal the holy grail. Gebroken kaften? Nooo! Erin schrijven? Dat mag alleen de schrijver zelf. Zelfs in studieboeken heb ik nooit een markeerstift gebruikt. Je raadt het al: iedere verminking is zonde in mijn ogen.

En nu ligt er een mooi, maagdelijk boekje voor me. Een Wreck this Journal. Een boek dat je – je raadt het al – juist móét slopen. Schrijfster Keri Smith noemt het de grootste misdaad om juist dit boek intact en ongebruikt in de kast laten staan. Om te voorkomen dat ik dat doe, hebben Maaike, Marlot en ik er een Wreck this Journal-challenge van gemaakt: Dare to wreck. Elke twee weken voeren we 3 opdrachten uit het boek uit en doen we er verslag van op onze blogs. Te beginnen op volgende week vrijdag. En er staan allerlei enge opdrachten in als “Wrijf hier met smurrie” en “Vraag een vriend(in) om deze pagina te mishandelen. Kijk niet.”

O help, waar ben ik aan begonnen? Wish me luck!

(Ik hoor mijn Journal trouwens al de hele tijd in mijn hoofd heel zielig en verwijtend (à la Miley Cyrus) zingen: you wrehehecked me. Boehoe, ik voel me zo’n beul!)