ZE IS ER! Afgelopen vrijdag mochten we dan eindelijk onze puppy gaan ophalen. Mango is een kooikerhondje en ze is echt superleuk. En ja, dat vind ik zelfs als ik midden in de nacht met haar naar buiten moet. Het lijkt me duidelijk: ik ben smoorverliefd. Ik kreeg al de nodige verzoekjes om VEEL foto’s van haar te delen, dus dat precies wat ik in dit artikel ga doen. En natuurlijk vertel ik ook over onze avonturen tot nu toe, de nachtdiensten en de kennismaking met Sproet.

Mijn kooikerhondje-pup Mango ophalen

Om klokslag 11 uur stonden we vrijdagochtend bij de fokker voor de deur. Eindelijk mocht ik Mango meenemen! Onder het genot van een stuk citroen-frambozenslof maakten we het papierwerk in orde, kreeg ik nog wat praktische informatie en nam Mango afscheid van de nestgenootjes die nog niet waren uitgevlogen, haar moeder, grote broer én de fokker die 8,5 week lang voor haar had gezorgd.

Gewapend met een ENORM puppypakket (blij dat Vriend O. de zak met 12 kilo voer naar de auto tilde…) gingen we op weg naar huis. Ik nam Mango in eerste instantie op mijn schoot, maar ze was een beetje onrustig. Toen ik haar op de grond tussen mijn benen legde, viel ze binnen no time in slaap. Winning! Dat mijn benen vervolgens een uur in een zeer onhandige positie moesten verblijven, nam ik maar voor lief…

Thuis lieten we Mango eerst op een grasveldje (neutraal terrein) kennismaken met Sproet. Ik had Mango nog maar net op het gras gezet, of er kwamen direct een paar flinke vrachtwagens langs donderen. Goed voor de socialisatie, zullen we maar zeggen. O, en zo’n iedereen die langs reed, fietste of liep, wierp een vertederde blik op Mango. Puppy’s zijn echt goed voor het geluk in de wereld.

Mango vond blaadjes interessanter dan Sproet. In eerste instantie dan…

Eenmaal thuis besloot ze namelijk al binnen een kwartier VOL naar Sproet te rennen. Werd niet gewaardeerd. Maar gelukkig is ze een stoere pup die even later gewoon weer opnieuw toenadering zocht. Ook begrijpt ze de hondentaal echt enorm goed. Oftewel: ze houdt zich goed gedeisd in de buurt van Sproet, die op haar beurt gelukkig vrij relaxed is onder de spannende nieuwe situatie.

Wat ik altijd vergeet, is hoe belachelijk KLEIN puppy’s van 8 weken toch zijn. Sproet lijkt echt een reus naast Mango.

Op vrijdag deden we verder rustig aan. Een klein rondje in de buurt was natuurlijk al een wereldreis…

En daar moet je als kleine puppy dan natuurlijk wel even van bijkomen.

Wat is ze schattig, hè… Nou, ik kan je vertellen dat de geluiden die ze af en toe maakte nét iets minder schattig waren. Als de kleine draak namelijk vond dat ze niet genoeg aandacht kreeg, dan liet ze luidkeels van zich horen. Echt op standje ‘knappende trommelvliezen’. Ik zette me schrap voor de eerste nacht (waarbij ik op de bank sliep), maar toen beperkte ze zich tot bescheiden gepiep als ze moest plassen, en heel af en toe tussendoor. Ze meldde zich om 0.55, 3.15 en 6.55. Voorbeeldig!

En na twee ongelukjes op vrijdag heeft ze tot nu toe (afkloppen) AL haar sanitaire stops buiten gedaan. Ja, hier spreekt een trotse puppenmoeder.

Op zaterdag stond Mango’s eerste schooldag op het programma. De rit in de auto vormde een kleine uitdaging, want gewoon rustig gaan liggen IN de doos die ik had neergezet was geen optie. Ach ja, ernaast was ze in elk geval rustig.

Op de puppycursus was Mango de jongste leerling. We kwamen door het auto-avontuur te laat, maar gelukkig leidde haar cuteness de medecursisten snel af van dat semi-awkward moment.

Over die medecursisten gesproken: ik hoorde nog een paar mooie uitspraken die prima in dit artikel over dingen die hondenbezitters doen hadden gepast. Zo was er een vrouw die tegen haar snuffelende hond zei dat-ie dat niet moest doen, maar goed moest opletten bij de cursus. News flash: het leren ligt op een puppycursus toch echt voor het grootste deel bij de baas.

O, en ik hoorde iemand zeggen dat ze dit keer bewust geen jachthond meer had gewild. Daarom was de keuze gevallen op een kruising. Golden Retriever met Friese stabij. Dus. (Voor de niet-hondenkenners: dat zijn allebei jachthonden…)

Ik schrijf deze blogpost op zondagochtend – na een nacht waarin Mango naast drie terechte “oproepen” me ook één keer wist te misleiden. Ik dácht al te horen dat het andere piepjes waren en het was nog geen uur na de vorige melding, maar ik durfde het risico toch niet te lopen (want hé, de puppy was al bezig aan een 36 uurs-streak zonder ongelukjes). Eenmaal buiten wilde ze alleen maar spelen. Dikke doei, draakje, terug in de bench.

Mango vermaakt zich tot nu toe opperbest met spelen, slapen, eten en “wandelen” (ze loopt kleine stukjes en voor langere wandelingen hebben we een heuse puppydraagzak (zoiets als dit, maar dan goedkoper). Ondanks haar streken kan ik deze onwijs schattige, slimme en lieve puppy nu al niet meer missen. Op naar een leven vol fantastische avonturen samen!