Ik vraag me af en toe nog steeds af waar ik in vredesnaam aan begin, maar maandag besloot ik mee te doen aan NaNoWriMo. Wat? National Novel Writing Month. Eigenlijk is dat een rare naam, want er is weinig nationaals aan. (Ik denk dat ze InNoWriMo gewoon wat minder lekker vonden bekken.) Mensen over de hele wereld doen mee met het schrijfproject en hebben hetzelfde doel: een roman van minstens 50.000 woorden schrijven in de maand november.

Nu had ik het wel al eens eerder overwogen, meedoen aan NaNoWriMo, maar ik had het idee dat het net zoiets is als een marathon of de Nijmeegse  Vierdaagse: helemaal te gek als je het volbracht hebt, maar het werkelijke doen lijkt me iets minder te gek. Maar ja, jezelf uitdagen is altijd een goed idee, en meters maken met schrijven is voor mij een stuk aantrekkelijker dan die fysieke 42195 meters van een marathon volbrengen.

Want ik ben dol op schrijven. Het maakt me ontzettend blij. Hier op mijn blog heb ik al aardig wat woorden getikt, en van schrijfopdrachten (zoals die van Lisette laatst) krijg ik ook altijd enorme schrijfzin. Ik was zo iemand die gelukzalig zat te glimlachen als docenten ons schrijfopdrachten gaven op school. Lekker bedenken waarover ik zou gaan schrijven en in gedachten al hele passages klaar hebben. Als mensen me zagen fietsen, vonden ze het altijd een wonder dat ik nooit een ongeluk kreeg omdat ik zo zat te dromen. Niks dromen, mentaal schrijven deed ik!

Maandag schreef een van mijn favoriete schrijfsters, Lisette Jonkman, over NaNoWriMo. Dat was een tikkie confronterend, want ze had natuurlijk hartstikke gelijk. ‘Ooit’ is nogal een breed begrip, dus als ik dat boek nog eens wil schrijven, kan ik dat net zo goed nu doen. Want ook ik heb last van het idee dat zo’n boek wel iets héél groots is en dat het dan ook meteen héél goed moet worden. Allemaal mentale drempels die ik voor mezelf opwerp, maar die ik met deze schrijf-challenge gewoon aan moet gaan. Toen Ilse mijn “ja maar ik durf niet!” pareerde met een “geen gemaar, gewoon doen!” en Yvette me ervan verzekerde dat niemand me een lijfstraf of boete oplegt als het niet lukt, besloot ik dat ik het maar gewoon moest doen. En aangezien Ilse en ik hebben afgesproken dat degene die het laatst de 50.000 woorden haalt (of niet haalt!) de ander op brownies trakteert, gaat het me natuurlijk lúkken ook. Hopelijk volgt er in december een wel erg boekerige boekenbloggersbrowniedate waarbij we vieren dat we allebei een eerste versie van ons boek hebben geschreven. En of iemand er ooit een letter van zal lezen, mag ik lekker zelf bepalen. Een geruststellende gedachte.

Doe jij ook mee aan NaNoWriMo? Als je schrijfbuddy’s wil worden: ik heet er Audrey_T.