Afgelopen donderdag besloot ik om weer eens een dagje te gaan ploggen. Ja: plog is nog steeds een superlelijk woord, en ja: ik plog inderdaad alleen maar op dagen dat er iets spannends gebeurt in mijn leven. Daarom heet deze blog-categorie ook ‘dagelijks en niet zo dagelijks’ en niet ‘daily life’, want daarmee heeft het nu eenmaal niet zoveel te maken. In elk geval ging ik naar Amsterdam om te meeten met mijn Dare to Wreck-buddies Maaike en Marlot. Tel daar de aanwezigheid van taart en nonnevotten bij op en je hebt een stel héle fijne ingrediënten voor een leuke dag.
Op zonnig station Roermond met nonnevotten in the bag, hoera! Maaike had nog nooit in haar leven een nonnevot gegeten, en aangezien ik zo’n beetje het erelid van het nog niet bestaande Nonnevotten-promoteam, nam ik er voor haar mee. En oké, ook voor mezelf. Voordat jullie denken dat ik Marlot bewust honger liet lijden: nonnevotten zijn helaas niet glutenvrij.
Tot Den Bosch hielden alleen mijn nonnevotten en onze groeps-app me gezelschap, en een conducteur die werkelijk precies langskwam toen ik net een nonnevot in mijn mond had gestoken. Oeps. Daarna kwam Marlot, mét Starbucks! Ik snap nooit zo goed waarom mijn naam zo vaak verkeerd geschreven wordt: Audrey mét ‘e’ komt toch echt veel vaker voor.
Amsterdam Centraal! Marlot en ik hadden ongeveer een uur de tijd tot Maaike klaar zou zijn met school, dus liepen we alvast richting ons taart-eet-plekje (is dat een woord? Nu wel.).
En ach, dachten we, we hebben tijd genoeg. We kunnen best af en toe “even” een winkel inlopen.
“Hé, een Waterstones!”
“Marlot? Ze hebben ook een eerste verdieping…”
“O, en een tweede én een derde verdieping!”
Appje van Maaike: “Ik ben er bijna, waar zijn jullie?”
“Nou, wij gingen een half uur geleden even de Waterstones in…”
“Loop maar even daar en daar naartoe, dan zie ik jullie daar zometeen!”
“Oké!”
(…)
“Hé, Maaike? Volgens mij zitten we verkeerd. We staan op een kruising met, tja, weer een boekenwinkel voor onze neus.”
We kunnen er echt niks aan doen, hoor. Volgens mij hebben ze hele sterke magneten in boekhandels verstopt en trekken onze portemonnees ons er automatisch naartoe.
In elk geval waren we eindelijk compleet en liepen we naar Baksels, waar ik deze heerlijke Sticky Toffee Cake at.
Volgens mij zijn we alle drie een beetje verliefd geworden op dit superleuke zaakje. Het is maar goed dat ik niet in Amsterdam woon, anders zou de verleiding echt te groot zijn om hier elke dag te ontbijten, lunchen en dineren. Niet alleen omdat alles er zo lekker uitziet, maar ook omdat Léonie ontzettend aardig is en je steeds weer allerlei nieuwe heerlijkheden ruikt vanuit de oven.
Maak er dus gauw een mental note (of een fysieke natuurlijk) van: Baksels in de Bilderdijkstraat in Amsterdam.
We dineerden bij De Italiaan, waar Marlot een glutenvrije pizza kon bestellen. We hadden alleen een beetje moeite met het ontcijferen van de menukaart, omdat er nogal wat exotische ingrediënten opstonden. (“Wat is dit?” “Kaas.” “En dit?” “Ook kaas”. “En wat is dít nou weer?” “Die vroeg je net ook al! Kaas!”) Ik hou dus niet van kaas. Ik gedoog alleen het beetje mozzarella dat standaard op pizza zit. En roomkaas natuurlijk, maar dan houdt het echt op. Uiteindelijk bestelde ik een pizza met champignons, bospaddestoelen en pancetta.
Na een hele middag en avond kletsen – vooral veel over bloggen – keerde ik met een volle maag, een grote glimlach en een blog-inspiratieboost weer huiswaarts. Stay tuned voor veel nieuwe blogposts dus!
14 februari 2015 om 10:10
Ik lees haast ‘All dry’ op je starbucks :’)
Emmy postte onlangs…Flame (Divine Saga #1) – Bernice Berkleef
14 februari 2015 om 11:51
Wat kan je alles toch heerlijk verwoorden! Ik heb echt hardop zitten lachen! Was een hele leuke dag en is zeker voor herhaling vatbaar!
Marlot postte onlangs…Dagje Amsterdam: Baksels & Meer
14 februari 2015 om 15:33
Ik vind plogs over het algemeen niet zo leuk, maar met jouw commentaar zijn ze gewéldig, haha. Het was inderdaad supergezellig! 🙂
Maaike postte onlangs…Even kletsen: Hartjes, taart en elke dag bloggen?
Pingback: Dit was mijn 2015 | Muy Maaike